Opowiadanie cz.12

                                                                              Cz.12 
                                                           ~Ja się nie smucę. Ja dumam ~

Dzień jak dzień. Tylko różniła go od pozostałych burza. Tak burza. Której panicznie bała się Wiktoria. Co prawda nie była to brontofobia ale jej początki. - Jeszcze dwa dni takiej pogody a zwariuje. - Powiedziała Consalida przykrywając się kocem.
Ad: O Wiktoria  - Usiadł obok niej - Słyszałem wczoraj że burza ma ogromną siłę rażenia.
W: Cicho.
B: Mówią jeszcze że ciągnie do wody, prądu... Ostatnio w wiadomościach pokazywali kobietę ok.27 lat. Siedziała w  domu piorun uderzył obok i z nie wiadomo jakich przyczyn zginęła. - Przysiad się Borys.
W: Przestańcie ja wcale nie boje się burzy. - Zaprzeczyła poważnie.
B: To dlaczego siedzisz tu pod kocem ?
W: Bo mi  zimno.
B: No więc chodźmy po paczymy z dworu.
W: Na co ? - Zapytała udając że nie wie o co chodzi.
Ad: Na burze. - Powiedział.- Przecież chyba się nie boisz..a widok jest nie zapomniany- podpuszczał.
W: Chodź.- Wstała szybko i wyszła na dwór. Stanęła chwilę po czym wróciła do środka. - Pasuje?
Ad: Tak- Pokręcił głową a Wiktoria włączyła telewizor leciał akurat doktor House.*
W: Agata idziesz?- Zapytała internistkę po czym  kobieta przyszła do nich kobieta z miską popcornu.
Ag: Weź to przełącz...- Prosiła patrząc błagalnie. -  To takie...
Ad: Oj weź nie rycz.- Zaśmiał się Adam a Wiki spojrzała na zaszklone oczy Woźnickiej..
Ag: Włączcie lepiej.. coś nie smutnego.. - Wiki zaśmiała się i przełączyła kanał.
P: Horror !! - Do lekarzy dosiadł się Zapała.
Ag: Super.- Pokręciła głową sztucznie się uśmiechając.
Wszyscy, oprócz Wiktorii zachowywali się poważnie tuszując jakiekolwiek emocje lecz ona w każdym momencie w którym ktoś ginął zwijała się ze... śmiechu.
Ag: Z tobą wszystko okey ? - Zapytała Agata po filmie.
W: Najlepszym porządku.
Ad: Nie jestem pewien.. - Powiedział oglądając się za siebie i pilnując by nikt za nim nie stanął.
P: Ktoś  tu się boi.- Stanął koło Adama Przemek.
B: Nie masz czego Przemek . - Powiedział z bezczelnym uśmiechem Przemek.
Ad: Spokojnie Przemusiu nie ma tutaj demonów.- Powiedział śmiejąc się  a Wiktoria wszystkich trzech obeszła od tyłu i trzasła im a oni wszyscy zaczęli krzyczeć.
B: Ktoś  chce żebym odjechał na zawał.- Siadł na krześle obok...
W: Ja - Uśmiechnęła się szeroko.
Ag: Widzę że Wiki jest odważniejsza niż my wszyscy razem wzięci....
W: Najwyraźniej. - Wystrzeżyła zęby.
P: My już pokażemy kto jest odważny.
B: Bądź przygotowana dziś po dyżurze.
W: Będę. - Uśmiechnęła się.
Ad: Bój się.
W: Boje, boję. - Pokręciła głową.
B: To dobrze.. - Powiedział swoim spokojnym tonem.

**************************************************

Wiktoria weszła do pokoju lekarskiego i zobaczyła płaczącą Klaudie.
W: Klaudia ? Co jest ???- Zapytała dziwnie litościwym tonem. Nigdy nie litowała się nad stażystkami. Miała coś z Falkowicza. On też nie litował się nad nowymi.
K: Ona nie żyje-Płakała i dusiła się łzami. - Przyjechała martwa na  moim dyżurze..
F: Umiera się nie po to by przestać żyć, lecz po to by żyć inaczej. - Do pokoju po papiery wszedł Falkowicz który usłyszał tylko słowa ,,martwa na moim dyżurze''.
K: Ale.. - Zaczęła płakać jeszcze bardziej.
W: Nie rycz. Przyzwyczaisz się. - Klaudia uspokoiła się trochę.
K: A jak nie .. - Znów zaczęła płakać i wyszła  znów na jej miejsce przyszedł Falkowicz.
W: Tobie też pacjent umarł ? - Zapytała opierając się wygodnie o kanapę.
F: Nie. Ale jeśli między nami wszystko wyjaśnione to. - Pocałował ją a do pokoju wpadł Ruud.
R: Co tu się do cholery dzieje ?- Powiedział patrząc na widok dwójki niegdyś  nienawidzących się osób.
W: Nic. - Powiedziała i wyszła. Wyszła z lekarskiego i ujrzała zamaskowanego Borysa
z pistoletem na wodę. - Borys.. - Wszyscy wyszli na korytarz a Wiktoria zamiast się bać dławiła się śmiechem. - To jest śmieszne a nie straszne. - Poklepała go po ramieniu.
F: O co tutaj chodzi ?
Ad: Bo chcemy wystraszyć Wiktorie.
F: Po co ?
Ad: Bo jest od  nas odważniejsza.
F: Adam. - Pokręcił głową a Adam obrażony wyszedł. - Dzieci... - Pomyślał po czym oparł się o biurko i zamyślił się.
W: Ale się pan słodko smuci. - Powiedziała przechodząc obok gabinetu.
F: Ja się nie smucę.Ja dumam.
W: Aha. - Zaśmiała się i poszła dalej.

Okey kochani. Oto kolejna część wiem że jest nudna ale nie mam pomysłów ani czasu. Kolejną postaram się zrobić dłuższą i ciekawszą.
Przepraszam i pozdrawiam
Oliwia