Opowiadanie cz.11

                                                        Cz.11
                                                   
                                            ~Wypuść mnie...!!! Będę krzyczeć!!!~

Od progu przywitał ją  Falkowicz. - Zapraszam za mną. -  Powiedział poważnie.
W: Yhm.  - Powiedziała a Andrzej pociągnął ją za rękę. Dociągnął ją do gabinetu nie zwracając uwagi na gapiów, będącymi pielęgniarkami i nowo przyjęci stażyści nie wiedzący że Falkowicz nie lubi takich zachowań a pamięć ma długą, bardzo długą. - Co jest? - Falkowicz zamknął drzwi na klucz.
F: Wiktoria ! Między mną a Kingą nic niema !!! Nie wiem czemu to powiedziała! Przyszła później z ojcem i powiedzieli że jak się z nią ożenię to...
W: Nie wierzę ! - Przerwała.- Ty się słyszysz ?! Daj mi spokój i wypuść mnie.
F: Nie wyjdziesz stąd dopóki mi nie uwierzysz. - Powiedział pewnie siadając na przeciwko.
W: Masz dowody? - Zapadła cisza po czym znów kontynuowała.-Andrzej..-Zaczęła spokojnie.-Między nami nic nie było, nie ma i nie będzie. Nie mieszaj i daj mi odejść.
F: Wiktorio, wybacz mi... - Andrzej założył jej kosmyk włosów za ucho.
W: Wypuść mnie...!!!  Będę krzyczeć !!!
F: Policja mi nic nie zrobi...
W: Ale ja  stad wyjdę. Mam półgodziny spóźnienia. - Nie udało się nerwami spróbuję spokojnie,pomyślała.
F: Powiedziałem że się dziś spóźnisz.
W: Uderzyło ci? Będę wrzeszczeć. - Powiedziała podeszła i zaczęła walić  je i jednocześnie szarpała za klamkę. Zrezygnowany Falkowicz chwycił ją od tyłu i przyciągnął do siebie. - Puść mnie!!!
F: Spokojnie. Uwierz mi proszę...
W: A jak ci uwierzę to mnie wypuścisz ?
F: Tak.
W: Wierzę ci ! 

W: O ja pierdole! - Obudziła się w pokoju lekarskim koło Falkowicza siedzącego obok i patrzącego na nią. - Coraz częściej o nim śnię. - Pomyślała. 
F: Widzę że pani o mnie śni... - Zamyślił się. - Pozytywnie czy negatywnie ? 
W: Z całą pewnością  negatywnie.
F: Trudno. Ale wie pani co... Ślicznie pani wygląda jak śpi...
W: Dzięki. -  Po czym wzięła stos dokumentów i usiadła za biurkiem. -Zostało  nam jeszcze jakieś półtora godziny a dokumentacji.- Pokazała stos papierów.
F: Damy rade.- Wziął połowę i zaczął ją wypełniać.  - Wiktoria ty uwierzyłaś Kindze ?
W: Tak. Nie chce o tym gadać.
F: Wiki...
W: Sny się spełniają? - Spojrzała na niego krzywo.
F: Nie jest to udowodnione...
W: Nie ważne, to jest dla mnie skończony temat. -Nie chciała wspominać tego co było. Jest to co jest. Będzie dobrze... Przecież nie zawsze  wszystko się musi kończyć się nienawiścią. Wystarczająco się już napłakała teraz już była spokojna. - Zmieńmy temat...
F: Umówisz się ze mną na kolacje?
W: Hm... nie wiem. Zależy kiedy ..?
F: Jutro o 12:00?
W: Na kolacje za wcześnie.
F: Eh... 23:00.
W: Za późno.
F: A...Aa...A może na 19:00 ??? - Zapytał nie dając odporu.
W: Nie bo leci wieczorynka. - Drażniła się z profesorem.
F: 20:00 ???- zapytał ponownie.
W: Dobrze ale nie juro. Za miesiąc. Chce sobie odpocząć od poprzednich wydarzeń.
F: Dobrze ale uwierz... - Chwyciła Andrzeja od tyłu i pocałowała namiętnie.
W: Wierze. - Wyszeptała. - A teraz wracamy do pracy.- Spojrzała surowo na Falkowicza.
F: Dobrze.- Powiedział zafascynowany smakiem ust cudownej pani doktor. 
Ad: Hej !!!!!! - Do pokoju wpadł wesoły Adam z podbitym okiem. 
W: Co zrobiłeś? - Zapytała znudzona.
Ad: Powiedziałem dziewczynie że jest kurwą.
W: Adam... - Pokręciła głową.
F: Pani reputacja pozwala mi sądzić że z pani uroków osobistych może korzystać każdy dobrze usytuowany  dżentelmen.
Ad: Weź mi to na kartkę zapisz. - Podał Andrzejowi kartkę i długopis.
F: Adam! ty nie umiesz pisać ?!
Ad: Umiem ale... Nie che mi się.
F: To niech ci się zachce ! .
Ad: Ale mi się nie chce chcieć.
F: To niech ci się zacznie chcieć. - W końcu Wiki chwyciła długopis i kartkę natychmiast zapisując słowa Andrzeja.
Ad: Dzięki. - Chwycił kartkę i włożył do kieszeni. - Aha...- Powiedział wracając do Wiktorii.- Zszyjesz. - Pokazał Wiktorii rozwaloną rękę potrzebującą co najmniej 4 szwów.
W: Chodź . - Wzięła Adama i poszli na izbę, dyżurowała tam Nina.
N: Ale ja mam dyżur.- Jęczała Nina a Wiktoria ignorując ją zaczęła szyć Adama, bynajmniej chciała.
Ad: Tylko ostrożnie, proszę... - Błagał Wiktorię.
W: Dobrze. Zamknij piękne oczka i daj mi w końcu tą rękę. - Adam wyciągnął w końcu tą rękę.
Ad: Boli !!! - Jęczał Adam.- Przerwa...
W: Ok. - Zgodziła się na przerwę w między czasie pobiegła po cukierki.
Ad: Cukierki. Będę grzeczny. - Dał rękę  a Wiki szybko i zwinie ją zaszyła następnie podała Adamowi cukierki. 

A więc komentujcie. Wyrażajcie swoje opinię. A już niebawem pojawi się kolejna część. (Niebawem-czytaj: 28 lipca 2014 roku :P)