Opowiadanie cz.32 - 2

Tej nocy nie zmrużyła oka. Myślała  o tym jak się wygłupiła, o samotności, o uczuciu porażki.-Nie zdołałam się nawet zemścić...-Wpatrując się w zielone światło budzika,który powoli odmierzał nie przespane godziny, rozmyślała o miłości.
Miłość jest dziwna. Niekiedy wydaje się czymś niebywale trudnym, a potem okazuje się że to jest jedno z podstawowych uczuć. Prawie zawsze zaskakuje się gdy najmniej się tego spodziewasz- niczym kwiat wyrastający po środku pola. Niespodziewanie zakochujemy się i szczęście przychodzi do nas znienacka. Jest to intymne uczucie, które rośnie w nas w zaskakującym tempie, przechodzi przez różne fazy intensywności. Czasami zdarza się cud i miłość jest odwzajemniona...  *
-Pora wstawać! Poranek zawitał! Dzień z taką pogodą...Marzenie!-Do ciemnego pokoju Consalidy weszła Woźnicka, odsłaniając rolety, na co Consalida zareagowała zakrywając głowę poduszką.-Zachowujesz się jak Barnabas Collins.** -Zdjęła Wiktorii poduszkę z głowy.-Masz dziś wolne i ja też, więc pomyślałam że małe, duże zakupy dobrze nam zrobią, co ty na to? 
-A właściwie...Czemu nie? Daj mi 15 minut zaraz do Ciebie zejdę.-Powiedziała po czym uśmiechnęła się ironicznie. 
-A jeśli nie to się tu wrócę. - Żółciała Wiktorii poduszkę.
-Ok. -Powiedziała po czym znów wróciła pod kołdrę, po upływie 3 minut zdecydowała że zakupy to jednak dobry pomysł, wyszła z pod kołdry, po czym otworzyła szafę która zaczęła świecić pustkami. -Zakupy to nie dobry, lecz bardzo dobry pomysł. -Uśmiechnęła się do siebie.-Koniec z dołowaniem się. Muszę uzupełnić swoją szafę.
-Wiki! Nie śpisz, prawda? -Usłyszała podekscytowany głos Woźnickiej.
-Nie śpię! -Ubrała niebieską obcisłą białą bluzkę, jeansy oraz najwyższe czarne szpilki jakie posiadała.-I... brakuje...-Ubrała czarną skórzaną kurtkę. -Idealnie...-Powiedziała do lusterka. 
-No no... ! -Do pokoju wpadła Woźnicka. -Wypadało żebyś coś zjadła, schudłaś. 
-Nie jestem głodna, mogłabyś przynieś moją kosmetyczkę. 
- Do usług Mrs. Ideal 
-Idź już idź ! -Zaśmiała się lecz gdy tylko Agata wyszła z pokoju poczuła pustkę, samotność. 

Nałożyła delikatny makijaż, przede wszystkim maskującym podkrążone oczy, jak przed każdym wyjściem spryskała się perfumami Chanel N*5.
Przejrzała się z zadowoleniem w lustrze.-Możemy iść.-Włożyła na nos duże okulary przeciwsłoneczne, rozpuściła włosy, złapała torebkę od Michaela Korsa, najlepszą i najdroższą jaką kiedykolwiek miała i wyszła. 
-Idziemy do Arkadii? -Starała się przerwać krępującą ciszę Woźnicka. 
-Tak. Może zacznijmy od Intimissimi? 
-Ok. Muszę sobie kupić bardzo czerwoną szminkę...
-Bardzo czerwoną....-Powtórzyła.-Nie lepiej pasowała by ci różowa?
-Nie o to chodzi. Przeczytałam w gazecie że czerwień na ustach dodaje odwagi, pewności siebie i na dodatek faceci na to lecą. 
-To ja też sobie kupię. -Zaśmiała się Consalida.
-O boże! - Woźnicka zatrzymała się  przy wielkiej wystawie zdjęć Marilyn Monroe.-Muszę ją mieć!-Wskazała na białą powiewną suknię wiszącą obok zdjęcia Monroe.-Będzie pasować do czerwonej szminki. - 500 złoty. Wiki tylko 500 zł! Idę ją kupić chodź.-Pociągnęła za sobą Wiktorię i 2 minuty później szczęśliwa Woźnicka oglądała się już za butami pasującymi i do sukni i do szminki. 
-Agata przesadzasz z tą Monroe. -Jęczała Consalida na Woźnicką która od jakiegoś czasu szalała za Marilyn, kupowała jej zdjęcia, kupowała białe zwiewne sukienki, czerwone szminki.
-Ja? No może troszkę... Ale musisz przyznać że ty przesadzasz troszkę z Coco Chanel. 
-No to obie przesadzamy.-Uśmiechnęła się czarująco. -Mała czarna... *** Muszę ją mieć! 





* Cytat z książki: Aleja Chanel N*5 
** Bohater amerykańskiego horroru komediowego ,, Mroczne Cienie  '' wyreżyserowanego  przez Tima Bartona w roli głównej z Johnnym Deppem.
*** Potoczne określenie krótkiej, nieskomplikowanej, sukienki w kolorze czarnym, spopularyzowanej w latach XX wieku przez projektantkę Coco Chanel. 

Opowiadanie cz.31 - 2

Consalida nieustannie sprawdzała telefon w nadziei, że Falkowicz zmieni postępowanie i skruszony stwierdzi,  iż zdał sobie sprawę że nie może bez niej żyć, że to ona jest kobietą, którą pokochał a nie jakaś tam dziwka o ładnej twarzy i talii osy.
Nic z tego grobowa cisza.
Miała nadzieje, że na jego elegancką wille spadnie meteoryt, który obróci w pył wszystkie jego drogie rzeczy. 
Trzeciego dnia od powrotu do hotelu rezydentów oraz powrotu do pracy, zebrała w sobie dość siły aby wygrzebać się z pieleszy i zajrzeć do lustra.- Wyglądam okropnie...-Wskoczyła więc pod prysznic i przez dłuższy czas rozpaczliwie usiłowała zmyć z siebie cały smutek. Miała nadzieje że strumień wody zdoła spłukać wszystkie posępne myśli, rozczarowanie i wszechogarniające cierpienie.
Gdy wyszła z kabiny, jej wzrok padł na białą wagę znajdującą się pod umywalką-odwiecznego wroga. W akcie rozpaczy, kiedy chciała poddać się bólowi aż do granic wytrzymałości, zdecydowała się na użycie tego diabelskiego narzędzia, ponieważ była to świetna praktyka masochistyczna. 
Weszła na wagę niczym skazaniec na szubienicę i...niespodzianka! Zrzuciła kilogram! Na jej ustach pojawił się uśmiech -w końcu jakaś dobra wiadomość. Wystarczyły trzy dni łez i głodówki, przerywane ciasteczkiem, aby schudnąć  cały kilogram. To był aspekt miłosnych cierpień, którego nie wzięła pod uwagę. 
Ponownie przejrzała się w lustrze, podkrążone i opuchnięte od łez oczy, poszarzała skóra, smutny wzrok. Nie jest łatwo zapomnieć i zacząć wszystko od nowa, ale mogło się udać. -Koniec z udawaniem silnej kobiety... Nadszedł czas żeby się nią stać.
Wskoczyła w szlafrok z łazienki i podbiegła do pokoju. 


-Musisz znów zacząć żyć, wychodzić, poznawać nowych ludzi.-Powtarzała Woźnicka chodź jeszcze kilka dni temu to ona była pocieszana, liczyła ona że prędzej czy później Consalida zdecyduje się na walkę ze skutkami choroby zwanej złamanym sercem. 
Kolejny tydzień Consalida wypełniała tylko papiery. Poza tym wysprzątała cały hotel rezydentów, odbyła liczne wyprawy do supermarketu, w celu zakupienia niezbędnych środków czystości, następnie wybrała się do Ikei aby zdobyć brakujące elementy wyposażenia domu, bez których nie można funkcjonować (Świeczki o zapachu wanilii, biało-czarne zdjęcie Coco Chanel, kolorowy pocieszający, wręcz przesłodki obrazek na ścianę, kieliszki do wina). Ponadto spędzała długie wieczory spędzała długie wieczory w towarzystwie Agaty, która do białego rana wysłuchiwała moich żalów. 
W łazience, w pobliżu pudełka, w którym trzymała biżuterie, zawiesiła wspomniane wcześniej zdjęcie Coco Chanel i raz na jakiś czas zerkała na nią w nadziei że udzieli jej wskazówek. Ona jednak, w swoim fantastycznym, nieodłącznym kapelusiku na głowie postanowiła, przyglądać mi się w milczeniu.
Wyszukiwała sobie zajęcia żeby tylko o nim nie myśleć; unikała go. 
-Chciałabym ci jakoś pomóc. Mam wrażenie że zaczynasz popadać w obsesję.-Powiedziała Woźnicka zatroskana. 
-Kiedyś, kiedy moje serce było jeszcze w jednym kawałku i funkcjonowało jak trzeba, aby dojść z punktu A do punktu B, wybierałam najkrótszą trasę, w linii prostej. Docierałam do celu bez problemu, idąc krokiem pewnym. Od kiedy mnie wykorzystał...-Zająknęła się.- Chodzę zygzakiem, omijam wszystkie drogi w których mogłabym go spotkać. 
-Nie jestem w stanie patrzeć jak się męczysz...
- Tylko jedna myśl trzyma mnie przy życiu: że <Falkowicz> wyhoduje brzuch piwny, wyłysieje i nie będzie mógł mieć dzieci.
-No cóż to zawsze coś.-Wzruszyła ramionami.-Ale i tak mało...
-Ale jeśli on nie wyhoduje piwnego brzucha itp. to błagam cie boże o meteoryt.-dodała w myślach Consalida. -Uważam siebie za osobę dość racjonalną. -Zaczęła, znów po chwili milczenia.-Wierzę w przesądy, tak na wszelki wypadek... jak by się sprawdzały...-Zająknęła się.-Obchodzę się ostrożnie z lustrami, nie przechodzę pod drabiną, odpukuje w niemalowane a przede wszystkim unikam czarnych kotów. 
-Wiki! Przecież nie pieprz głupio! Zobacz: Z lustrami ostrożnie obchodzi  się każdy! To logiczne, drabina może się przewrócić i masz uczelnie na sierść... A nawet ja odpukuje w nie malowane. 
-Nawet ty? Agata jeszcze tydzień temu byłaś u wróżki! 
-Tydzień temu. -Napomniała ją. 
-Wczoraj wieczorem dzwoniłaś do wróżbity Macieja.A teraz mi wypominasz uczulenia i mówisz że przesądy się nie spełniają? Przecież ktoś musiał to wymyślić... 
-Wiki, zdaje sobie sprawę że te przesądy, że te wszystkie nawyki, tak jak i czytanie horoskopu, który i ja czytam a w zasadzie nie wierze, nie mają żadnego sensu. Ale podświadomie jestem, ty też, przekonana, że nawet jak coś takiego jak pech nie istnieje, lepiej mieć się na baczności. 
-Może i masz rację. A teraz do szpitala. -Powiedziała entuzjastycznie Consalida, mając nadzieje że Falkowicz dziś nie pracuje albo skruszony będzie ją przepraszał. 

Powracam do żywych :* Jaki humor takie opowiadanie, liczę na komentarze.